Lieve Dams

We nemen afscheid

Posted by in Dagelijkse leven, Praktijk

We nemen deze week afscheid van Rom. Hij verliet het ziekenhuis een maand geleden. ‘Het is dat het zo moet zijn.’ zei Rom regelmatig als iets anders uitdraaide dan hij het gedacht of voorzien had. Zijn partner en zijn kinderen overwonnen hun angst voor de snelgroeiende tumoren en voor wat nog ging komen. Ze brachten hem thuis en verwittigden familie en vrienden, die het huis vulden met dankbaarheid en liefde.

Rom was door boedhistisch mediteren al met sterven vertrouwd en bleef de hele tijd sereen. Dat ging over op de mensen rondom hem. Zo liet hij ons in de voorbije weken ook op een prachtige manier ervaren dat sterven niet alleen over loslaten en ontbinden (van lichamelijke vorm) gaat maar ook over toelaten en verbinden (van zuiver bewustzijn).

Bang voor wat komt

Toevallig werd ik in dezelfde week bij cliënten geconfronteerd met andere vormen van verlies. In deze situatie houden vele mensen vast aan het verleden en aan wie ze geweest zijn. Ze zijn bang voor wat gaat komen en denken dat ze het niet gaan aankunnen…

‘Wat als ik niet meer kan genezen? Wat als ik niet meer (voltijds) kan gaan werken? Wat als ik er helemaal alleen voor moet zorgen? Wat als mijn kinderen mij niet meer nodig hebben? Wat als ik niet meer met mijn (demente) moeder kan praten?’

Wat als-vragen zijn onmogelijk te beantwoorden. Ze ontstaan uit een onderliggende angst of een onderliggende negatieve overtuiging.

Onzeker over wat moet en niet mag

Angst is niet zoals andere emoties die je kan verwerken, zegt Andrew Austin, de grondlegger van IEMT. Het is een overbelasting van het centraal zenuwstelsel door onzekerheid over de toekomst (over wat je moet doen of niet mag doen).

De overbelasting wordt in stand gehouden door (onbewuste) pogingen om spijt- of schuldgevoelens (over wat je wel en niet hebt gedaan) te vermijden. En bij anderen kan je, soms gemakkelijker dan bij jezelf, vaststellen dat overbelasting leidt tot irritatie en kwaadheid (over wat anderen wel of niet doen). In feite reageer je je op de ander af. Daarover ga je je dan weer schuldig voelen.

Het lijkt op een vicieuze cirkel, waar je niet uit kan. Maar gelukkig is dat niet zo.

Ontspannen, zonder vermijden of verwijten

Om de overbelasting van je zenuwstelsel te doen afnemen, is het belangrijk dat je je kan ontspannen. Je komt dan in het hier en nu, bij je innerlijke krachtbron. Dat verbindt je met jezelf zoals je bent. En dat helpt om onzekere situaties het hoofd te bieden. Het is dus nuttig om te weten wat je ontspant en om daarvoor regelmatig of in bepaalde periodes meer tijd te maken.

Misschien lukt het je niet alleen om te ontspannen. Dat kan zijn omdat je vastzit in een emotioneel patroon of een overtuiging over jezelf die je ooit nodig had maar die je nu in de weg zit.

IEMT begeleidt je uit om de pijnlijke situatie waarin je die vervelende emotie of negatieve zelfbeeld ‘geleerd’ hebt, te herbeleven. Dat gebeurt zonder veel praten. Je brein krijgt via oogbewegingen een prikkel om de herinnering los te laten, de emotionele spanning die errond hing te ‘ontbinden’ en om toe te laten wat komt.

Als het beeld en de emotie van een herinnering verandert, dan voel je dat je in staat bent om anders te reageren dan je het ooit geleerd hebt. Met minder schuldgevoel en met minder kwaadheid… wat een verschil!

Gewoon toelaten wat op je af komt

En sommige mensen hebben het gewoon in zich dat ze de dingen gewoon op zich kunnen laten afkomen. In het huis van vrienden hangt een poster met een uitspraak van Pippi Langkous.

Ik geef hem graag mee als een mantra als je bereid bent om toe te laten en je te verbinden met wat komt... ook al is het nu nog niet evident.

Ik heb het nog nooit GEDAAN,
dus ik denk dat ik het wel ga KUNNEN.’

0

Brandstof om te groeien

Posted by in Algemeen

Ik doe maar gewoon, echt gewoon, zodat ik stilaan bij de kern kan komen. Daar gaat het om denk ik: me verbinden met mijn kern, met de kern van al mijn cellen en de universele, liefdevolle energie die daar aanwezig is. Als ik me daarmee verbind, kan ik van alle mensen houden. Maar zover ben ik nog niet helemaal.

Unsplash.com – Nick Dominguez

De eerste ontmoeting

Het doet me denken aan de eerste ontmoeting met M die al enkele jaren is overleden. De ergotherapeut van de instelling waar ze woonde, had me bij haar gebracht. Ze hoopte dat M deugd zou hebben van een ontspannende massage voor haar verkrampte ledematen.

Die positieve verwachting voelde ik niet bij M. Met een wantrouwige en bijna vijandige blik keek ze me aan. En ik zag in haar gezicht en in haar houding vooral lelijkheid: donkere ogen, een slecht onderhouden gebit en ingevallen wangen, een onnatuurlijke lighouding. Ik stond aan het voeteinde van het bed en ik voelde een afkeer bij de gedachte dat ik haar zou aanraken en meer nog dat ik haar zou masseren.

Een ontdekking

En toen gebeurde er toch iets in mij, in dat moment en op die plek, dat ik nooit had verwacht. Zolang ik leef, kan ik dit nooit vergeten. Er toonde zich achter de zichtbare fysiek van M een energetische kern die zuiver en mooi was. Ik zag een lotusbloem: wit en stralend. Ik was erdoor verrast, want het was niet zomaar een gedachte. Het was een waarneming: even reëel als het visueel beeld dat ik zag met mijn ogen.

En op dat moment opende mijn hart zich voor M. We spraken af dat ik de volgende vrijdag zou terugkomen. Die afspraak was het begin van een hobbelig ontdekkingspad en een diepgaand leerproces.

Vertrouwen

Door ademhalings- en articulatieproblemen kon M niet duidelijk spreken. Gelukkig was er de massage! En met de jaren verstond ik haar steeds beter. Het vertrouwen groeide van beide kanten. Na enkele jaren ontstond een een ontroerende vriendschap waarin we allebei tot ons recht konden komen.

Ik heb de mentale kracht en fysieke weerstand van M ervaren, zowel op mooie als op moeilijke momenten. Als ze zich na een massage kon ontspannen, kon ik daarom nog meer genieten van haar zachte glimlach.

Als ik, zo nu en dan, te moe was om mijn tweewekelijkse afspraak ‘als vrijwilliger’ na te komen, dan wist ik dat M me die vrijheid gunde. Ze kon vragen en ontvangen zonder te eisen. En ze kon ook geven, zonder zich op te dringen. Ze was in vele opzichten mijn leermeester. Wat ik van haar leerde? Iets heel gewoon, dat onvolmaaktheid de brandstof is om te groeien in je passie en in je liefde voor anderen.

1

Handen die beven

Posted by in Praktijk

Ze is vlot en dynamisch, vol zelfvertrouwen op weg naar de zeventig. Een tijd geleden was K wel erg onzeker omdat haar handen steeds meer en erger begonnen te beven.

‘Mijn oudste broer lijdt aan de ziekte van Parkinson en mijn vader had het ook. Zussen, broers, neven en nichten, ook ik zelf, kregen al op jonge leeftijd last van handen die beven. Sommigen nemen medicatie om de aandoening onder controle te houden. Ik heb zelf nooit medicatie willen nemen, wel het risico op Parkinson laten onderzoeken.

De sportarts kon bevestigen dat het een essentiële tremor was en geen Parkinson. ‘Als je voelt dat je gaat beven, drink dan eens een goeie borrel’ was zijn advies. Dat was evenveel als zeggen: je moet ermee leren leven.

Ermee leren leven

K ervoer dat ze meer last van had van beven als ze scherpe kruiden, koffie, suiker, én alcohol gebruikte. Of als ze erg vermoeid was of teveel onder druk stond. Die situaties leerde ze dus zoveel mogelijk te vermijden.

Maar het beven nam toe. Zelfs als ze ’s morgens een kop thee dronk, moest ze opletten om niet te morsen. En toen ze op een dag in de Levensschool een examen deed, kon ze plots niet meer schrijven. Ze voelde zich machteloos.

‘ Ik heb je al enkele keren horen zeggen dat het bij jou in de familie zit en dat je je er dus bij moet neerleggen’ zei een jongere collega haar op een dag. Haar vraag of er geen andere optie was, gaf bij K een klik.

Wel iets aan doen

Dat veranderde haar houding ten aanzien van de tremor. Ze voelde dat ze er iets aan wou doen: zelf een weg te gaan had en hulp wou zoeken in de natuurgezondheidszorg.

Omdat we elkaar vanuit de Levensschool kenden, sprak K me erover aan. Ik vertelde haar dat ik een Regenesis-behandeling had ingezet voor cliënten met een slecht functionerende thalamus en dat het me was opgevallen dat die ook last hadden van ongecontroleerd beven.

Ik vroeg me af of dezelfde behandeling ook een effect kon hebben op familiale tremor? Toen ik las dat ernstige tremor in de V.S. met laserstralen op de thalamus wordt behandeld, durfde ik mijn intuïtie volgen. Ik besprak het met K.

Ze reageerde enthousiast: ‘Ik weet nog goed het moment dat ik besefte: er is iets aan te doen met een behandeling. We gaan dat aanpakken en dan zien we wel. Al wordt het maar voor de helft beter, dan zal ik zo blij zijn.’

Deze positieve én realistische ingesteldheid is een bijzondere troef voor de cliënt en voor de behandelaar een bijzondere stimulans om samen op ontdekking te gaan.

Gaandeweg ontdekken

Sterk gemotiveerd zijn we met de behandeling van start gegaan. Ik heb door middel van magnetische resonantie een energetische ondersteuning gegeven ter hoogte van hersencentra (thalamus, amygdala), hormonale klieren (schildklier, bijnieren) en armzenuwen. K ging de situaties die het beven versterkten, opnieuw meer vermijden.

Na enkele behandelingen stelde K in verschillende situaties vast dat het beven verdwenen of verminderd was. Nadat ik haar de derde keer had behandeld, hoorde ik haar niet meer spreken over beven.

Ik informeerde daarom zelf nog eens hoe het er nu mee gaat. ‘Vanmorgen hebben we het er toevallig over gehad. Mijn vriend merkt op dat er een enorme verbetering is. Het gaat nu beter dan ooit tevoren. Ik gebruik geen scherpe kruiden meer, geen alcohol, geen koffie en bijna geen suiker. Van de chocolade kan ik voorlopig nog niet afblijven.’ Als K vraagt of er nog verbetering mogelijk is met een behandeling, kan ik haar geen zekerheid geven. ‘We kunnen het proberen.

Om je geen valse hoop te geven, vermeld ik toch nog dat een andere cliënt van dezelfde behandeling minder baat heeft ondervonden. Er zijn vele soorten tremor, en er zijn verschillende factoren in het spel. Ik raad je aan om te vertrekken van een medisch gegronde diagnose en om daarmee de weg te gaan die voor jou goed aanvoelt.

Er is voor mij nog veel te ontdekken. Misschien wordt dit ook interessant met/voor jou?

0