Lieve Dams

Een inspirerende wandeling

Posted by in Dagelijkse leven, Praktijk

Er wordt veel gelopen en veel gewandeld in het het Heuvelhof (naast onze deur). Ik geniet er ook elke dag van. Wandelen tussen de bomen prikkelt al mijn zintuigen, in elk seizoen op een bijzondere manier.

Maar soms wil ik een sportiever parcours met meer emotionele en lichamelijke sensaties. Ken jij dat ook? Dan is de wandeling aan de Ninglinspo, een bergrivier in Aywaille bij Luik, een sterke aanrader.

Door adrenaline in gang gezet

Kort na het vertrek kan je op een boomstam en met de steun van een gammele leuning de rivier oversteken. Zo kom je op een pad, dichtbij het water. Hogerop is er een breder pad waarlangs je de Ninglinspo op een afstand kan volgen. Bij de eerste stappen op dat bruggetje voel je de adrenaline onmiddellijk stijgen. Daarmee stijgt bij mij ook de goesting in een sportieve en avontuurlijke wandeling.

Maar bij een vriendin met wie ik er in de herfst was, zorgde de adrenaline voor een absolute blokkade. Dat drong maar heel langzaam tot mij door. Ik voelde aanvankelijk niet erg met haar mee, misschien omdat ik vooral mijn frustratie voelde. We begonnen zelfs elk langs een ander pad aan onze weg door de vallei: zij boven en ik onderaan, ik met mijn frustratie en zij met haar angst.

Echt luisterend…

Op een plaats waar het smalle en het brede pad elkaar kruisten, kwamen mijn vriendin en ik opnieuw samen. Toen vertelde ze voor het eerst over een ervaring in Peru waar het gevaar en de angst bij het oversteken van een rivier heel groot waren geweest. En die angst had haar dus onverwachts opnieuw overvallen. Ze voelde zich erdoor ontredderd en had dit niet onder controle.

Misschien heb je dit zelf ook al meegemaakt: overvallen worden door een oncontroleerbare emotie/stressreactie die niet in verhouding staat tot de situatie die je meemaakt. Voor de verwerking van de onderliggende traumatische ervaring kan het zelfs na vele jaren nuttig zijn om therapeutische hulp in te schakelen. Naar mijn gevoel doe je dat niet door erover te praten, maar door de emotie terug te beleven en toe te laten. IEMT?

Meevoelen hielp me om te beslissen het avontuurlijke pad te verlaten en samen verder te gaan. Maar eerst wou ik toch nog even enkele foto’s maken van de rivier en van elkaar.

Het viel me op hoe de rivier door een kleine waterval plots luidruchtig was en verderop heel rustig kabbelde. Vanaf dat moment begonnen we minder te kijken, maar meer te luisteren naar de rivier. En zo werd het stiller en rustiger vanbinnen.

Obstakels die de stroom veranderen

Nooit eerder heb ik me zò met de stroming van water verbonden gevoeld, een rivier leren kennen door ernaar te luisteren. Het geluid blijft niet constant, het verandert. Het volume wordt krachtiger en zwakt af. Het krijgt een hogere toon, dan weer een lagere. De bedding (breed of smal, diep of oppervlakkig), het reliëf van de landschap en de obstakels onderweg doen het lied van de rivier veranderen.

Het wordt echt interessant als je gaat luisteren hoe verschillende obstakels in de rivier de stroming van het water beïnvloeden. En het is ook zo in het leven. De obstakels die je onderweg tegenkomt, zijn telkens stimulansen om naar binnen te luisteren en om je af te vragen of het misschien nodig of nuttig is om van richting te veranderen, met de stroom mee te gaan.

0

We nemen afscheid

Posted by in Dagelijkse leven, Praktijk

We nemen deze week afscheid van Rom. Hij verliet het ziekenhuis een maand geleden. ‘Het is dat het zo moet zijn.’ zei Rom regelmatig als iets anders uitdraaide dan hij het gedacht of voorzien had. Zijn partner en zijn kinderen overwonnen hun angst voor de snelgroeiende tumoren en voor wat nog ging komen. Ze brachten hem thuis en verwittigden familie en vrienden, die het huis vulden met dankbaarheid en liefde.

Rom was door boedhistisch mediteren al met sterven vertrouwd en bleef de hele tijd sereen. Dat ging over op de mensen rondom hem. Zo liet hij ons in de voorbije weken ook op een prachtige manier ervaren dat sterven niet alleen over loslaten en ontbinden (van lichamelijke vorm) gaat maar ook over toelaten en verbinden (van zuiver bewustzijn).

Bang voor wat komt

Toevallig werd ik in dezelfde week bij cliënten geconfronteerd met andere vormen van verlies. In deze situatie houden vele mensen vast aan het verleden en aan wie ze geweest zijn. Ze zijn bang voor wat gaat komen en denken dat ze het niet gaan aankunnen…

‘Wat als ik niet meer kan genezen? Wat als ik niet meer (voltijds) kan gaan werken? Wat als ik er helemaal alleen voor moet zorgen? Wat als mijn kinderen mij niet meer nodig hebben? Wat als ik niet meer met mijn (demente) moeder kan praten?’

Wat als-vragen zijn onmogelijk te beantwoorden. Ze ontstaan uit een onderliggende angst of een onderliggende negatieve overtuiging.

Onzeker over wat moet en niet mag

Angst is niet zoals andere emoties die je kan verwerken, zegt Andrew Austin, de grondlegger van IEMT. Het is een overbelasting van het centraal zenuwstelsel door onzekerheid over de toekomst (over wat je moet doen of niet mag doen).

De overbelasting wordt in stand gehouden door (onbewuste) pogingen om spijt- of schuldgevoelens (over wat je wel en niet hebt gedaan) te vermijden. En bij anderen kan je, soms gemakkelijker dan bij jezelf, vaststellen dat overbelasting leidt tot irritatie en kwaadheid (over wat anderen wel of niet doen). In feite reageer je je op de ander af. Daarover ga je je dan weer schuldig voelen.

Het lijkt op een vicieuze cirkel, waar je niet uit kan. Maar gelukkig is dat niet zo.

Ontspannen, zonder vermijden of verwijten

Om de overbelasting van je zenuwstelsel te doen afnemen, is het belangrijk dat je je kan ontspannen. Je komt dan in het hier en nu, bij je innerlijke krachtbron. Dat verbindt je met jezelf zoals je bent. En dat helpt om onzekere situaties het hoofd te bieden. Het is dus nuttig om te weten wat je ontspant en om daarvoor regelmatig of in bepaalde periodes meer tijd te maken.

Misschien lukt het je niet alleen om te ontspannen. Dat kan zijn omdat je vastzit in een emotioneel patroon of een overtuiging over jezelf die je ooit nodig had maar die je nu in de weg zit.

IEMT begeleidt je uit om de pijnlijke situatie waarin je die vervelende emotie of negatieve zelfbeeld ‘geleerd’ hebt, te herbeleven. Dat gebeurt zonder veel praten. Je brein krijgt via oogbewegingen een prikkel om de herinnering los te laten, de emotionele spanning die errond hing te ‘ontbinden’ en om toe te laten wat komt.

Als het beeld en de emotie van een herinnering verandert, dan voel je dat je in staat bent om anders te reageren dan je het ooit geleerd hebt. Met minder schuldgevoel en met minder kwaadheid… wat een verschil!

Gewoon toelaten wat op je af komt

En sommige mensen hebben het gewoon in zich dat ze de dingen gewoon op zich kunnen laten afkomen. In het huis van vrienden hangt een poster met een uitspraak van Pippi Langkous.

Ik geef hem graag mee als een mantra als je bereid bent om toe te laten en je te verbinden met wat komt... ook al is het nu nog niet evident.

Ik heb het nog nooit GEDAAN,
dus ik denk dat ik het wel ga KUNNEN.’

0

Handen die beven

Posted by in Praktijk

Ze is vlot en dynamisch, vol zelfvertrouwen op weg naar de zeventig. Een tijd geleden was K wel erg onzeker omdat haar handen steeds meer en erger begonnen te beven.

‘Mijn oudste broer lijdt aan de ziekte van Parkinson en mijn vader had het ook. Zussen, broers, neven en nichten, ook ik zelf, kregen al op jonge leeftijd last van handen die beven. Sommigen nemen medicatie om de aandoening onder controle te houden. Ik heb zelf nooit medicatie willen nemen, wel het risico op Parkinson laten onderzoeken.

De sportarts kon bevestigen dat het een essentiële tremor was en geen Parkinson. ‘Als je voelt dat je gaat beven, drink dan eens een goeie borrel’ was zijn advies. Dat was evenveel als zeggen: je moet ermee leren leven.

Ermee leren leven

K ervoer dat ze meer last van had van beven als ze scherpe kruiden, koffie, suiker, én alcohol gebruikte. Of als ze erg vermoeid was of teveel onder druk stond. Die situaties leerde ze dus zoveel mogelijk te vermijden.

Maar het beven nam toe. Zelfs als ze ’s morgens een kop thee dronk, moest ze opletten om niet te morsen. En toen ze op een dag in de Levensschool een examen deed, kon ze plots niet meer schrijven. Ze voelde zich machteloos.

‘ Ik heb je al enkele keren horen zeggen dat het bij jou in de familie zit en dat je je er dus bij moet neerleggen’ zei een jongere collega haar op een dag. Haar vraag of er geen andere optie was, gaf bij K een klik.

Wel iets aan doen

Dat veranderde haar houding ten aanzien van de tremor. Ze voelde dat ze er iets aan wou doen: zelf een weg te gaan had en hulp wou zoeken in de natuurgezondheidszorg.

Omdat we elkaar vanuit de Levensschool kenden, sprak K me erover aan. Ik vertelde haar dat ik een Regenesis-behandeling had ingezet voor cliënten met een slecht functionerende thalamus en dat het me was opgevallen dat die ook last hadden van ongecontroleerd beven.

Ik vroeg me af of dezelfde behandeling ook een effect kon hebben op familiale tremor? Toen ik las dat ernstige tremor in de V.S. met laserstralen op de thalamus wordt behandeld, durfde ik mijn intuïtie volgen. Ik besprak het met K.

Ze reageerde enthousiast: ‘Ik weet nog goed het moment dat ik besefte: er is iets aan te doen met een behandeling. We gaan dat aanpakken en dan zien we wel. Al wordt het maar voor de helft beter, dan zal ik zo blij zijn.’

Deze positieve én realistische ingesteldheid is een bijzondere troef voor de cliënt en voor de behandelaar een bijzondere stimulans om samen op ontdekking te gaan.

Gaandeweg ontdekken

Sterk gemotiveerd zijn we met de behandeling van start gegaan. Ik heb door middel van magnetische resonantie een energetische ondersteuning gegeven ter hoogte van hersencentra (thalamus, amygdala), hormonale klieren (schildklier, bijnieren) en armzenuwen. K ging de situaties die het beven versterkten, opnieuw meer vermijden.

Na enkele behandelingen stelde K in verschillende situaties vast dat het beven verdwenen of verminderd was. Nadat ik haar de derde keer had behandeld, hoorde ik haar niet meer spreken over beven.

Ik informeerde daarom zelf nog eens hoe het er nu mee gaat. ‘Vanmorgen hebben we het er toevallig over gehad. Mijn vriend merkt op dat er een enorme verbetering is. Het gaat nu beter dan ooit tevoren. Ik gebruik geen scherpe kruiden meer, geen alcohol, geen koffie en bijna geen suiker. Van de chocolade kan ik voorlopig nog niet afblijven.’ Als K vraagt of er nog verbetering mogelijk is met een behandeling, kan ik haar geen zekerheid geven. ‘We kunnen het proberen.

Om je geen valse hoop te geven, vermeld ik toch nog dat een andere cliënt van dezelfde behandeling minder baat heeft ondervonden. Er zijn vele soorten tremor, en er zijn verschillende factoren in het spel. Ik raad je aan om te vertrekken van een medisch gegronde diagnose en om daarmee de weg te gaan die voor jou goed aanvoelt.

Er is voor mij nog veel te ontdekken. Misschien wordt dit ook interessant met/voor jou?

0