Ze is vlot en dynamisch, vol zelfvertrouwen op weg naar de zeventig. Een tijd geleden was K wel erg onzeker omdat haar handen steeds meer en erger begonnen te beven.

‘Mijn oudste broer lijdt aan de ziekte van Parkinson en mijn vader had het ook. Zussen, broers, neven en nichten, ook ik zelf, kregen al op jonge leeftijd last van handen die beven. Sommigen nemen medicatie om de aandoening onder controle te houden. Ik heb zelf nooit medicatie willen nemen, wel het risico op Parkinson laten onderzoeken.

De sportarts kon bevestigen dat het een essentiële tremor was en geen Parkinson. ‘Als je voelt dat je gaat beven, drink dan eens een goeie borrel’ was zijn advies. Dat was evenveel als zeggen: je moet ermee leren leven.

Ermee leren leven

K ervoer dat ze meer last van had van beven als ze scherpe kruiden, koffie, suiker, én alcohol gebruikte. Of als ze erg vermoeid was of teveel onder druk stond. Die situaties leerde ze dus zoveel mogelijk te vermijden.

Maar het beven nam toe. Zelfs als ze ’s morgens een kop thee dronk, moest ze opletten om niet te morsen. En toen ze op een dag in de Levensschool een examen deed, kon ze plots niet meer schrijven. Ze voelde zich machteloos.

‘ Ik heb je al enkele keren horen zeggen dat het bij jou in de familie zit en dat je je er dus bij moet neerleggen’ zei een jongere collega haar op een dag. Haar vraag of er geen andere optie was, gaf bij K een klik.

Wel iets aan doen

Dat veranderde haar houding ten aanzien van de tremor. Ze voelde dat ze er iets aan wou doen: zelf een weg te gaan had en hulp wou zoeken in de natuurgezondheidszorg.

Omdat we elkaar vanuit de Levensschool kenden, sprak K me erover aan. Ik vertelde haar dat ik een Regenesis-behandeling had ingezet voor cliënten met een slecht functionerende thalamus en dat het me was opgevallen dat die ook last hadden van ongecontroleerd beven.

Ik vroeg me af of dezelfde behandeling ook een effect kon hebben op familiale tremor? Toen ik las dat ernstige tremor in de V.S. met laserstralen op de thalamus wordt behandeld, durfde ik mijn intuïtie volgen. Ik besprak het met K.

Ze reageerde enthousiast: ‘Ik weet nog goed het moment dat ik besefte: er is iets aan te doen met een behandeling. We gaan dat aanpakken en dan zien we wel. Al wordt het maar voor de helft beter, dan zal ik zo blij zijn.’

Deze positieve én realistische ingesteldheid is een bijzondere troef voor de cliënt en voor de behandelaar een bijzondere stimulans om samen op ontdekking te gaan.

Gaandeweg ontdekken

Sterk gemotiveerd zijn we met de behandeling van start gegaan. Ik heb door middel van magnetische resonantie een energetische ondersteuning gegeven ter hoogte van hersencentra (thalamus, amygdala), hormonale klieren (schildklier, bijnieren) en armzenuwen. K ging de situaties die het beven versterkten, opnieuw meer vermijden.

Na enkele behandelingen stelde K in verschillende situaties vast dat het beven verdwenen of verminderd was. Nadat ik haar de derde keer had behandeld, hoorde ik haar niet meer spreken over beven.

Ik informeerde daarom zelf nog eens hoe het er nu mee gaat. ‘Vanmorgen hebben we het er toevallig over gehad. Mijn vriend merkt op dat er een enorme verbetering is. Het gaat nu beter dan ooit tevoren. Ik gebruik geen scherpe kruiden meer, geen alcohol, geen koffie en bijna geen suiker. Van de chocolade kan ik voorlopig nog niet afblijven.’ Als K vraagt of er nog verbetering mogelijk is met een behandeling, kan ik haar geen zekerheid geven. ‘We kunnen het proberen.‘

Om je geen valse hoop te geven, vermeld ik toch nog dat een andere cliënt van dezelfde behandeling minder baat heeft ondervonden. Er zijn vele soorten tremor, en er zijn verschillende factoren in het spel. Ik raad je aan om te vertrekken van een medisch gegronde diagnose en om daarmee de weg te gaan die voor jou goed aanvoelt.

Er is voor mij nog veel te ontdekken. Misschien wordt dit ook interessant met/voor jou?