Er wordt veel gelopen en veel gewandeld in het het Heuvelhof (naast onze deur). Ik geniet er ook elke dag van. Wandelen tussen de bomen prikkelt al mijn zintuigen, in elk seizoen op een bijzondere manier.

Maar soms wil ik een sportiever parcours met meer emotionele en lichamelijke sensaties. Ken jij dat ook? Dan is de wandeling aan de Ninglinspo, een bergrivier in Aywaille bij Luik, een sterke aanrader.

Door adrenaline in gang gezet

Kort na het vertrek kan je op een boomstam en met de steun van een gammele leuning de rivier oversteken. Zo kom je op een pad, dichtbij het water. Hogerop is er een breder pad waarlangs je de Ninglinspo op een afstand kan volgen. Bij de eerste stappen op dat bruggetje voel je de adrenaline onmiddellijk stijgen. Daarmee stijgt bij mij ook de goesting in een sportieve en avontuurlijke wandeling.

Maar bij een vriendin met wie ik er in de herfst was, zorgde de adrenaline voor een absolute blokkade. Dat drong maar heel langzaam tot mij door. Ik voelde aanvankelijk niet erg met haar mee, misschien omdat ik vooral mijn frustratie voelde. We begonnen zelfs elk langs een ander pad aan onze weg door de vallei: zij boven en ik onderaan, ik met mijn frustratie en zij met haar angst.

Echt luisterend…

Op een plaats waar het smalle en het brede pad elkaar kruisten, kwamen mijn vriendin en ik opnieuw samen. Toen vertelde ze voor het eerst over een ervaring in Peru waar het gevaar en de angst bij het oversteken van een rivier heel groot waren geweest. En die angst had haar dus onverwachts opnieuw overvallen. Ze voelde zich erdoor ontredderd en had dit niet onder controle.

Misschien heb je dit zelf ook al meegemaakt: overvallen worden door een oncontroleerbare emotie/stressreactie die niet in verhouding staat tot de situatie die je meemaakt. Voor de verwerking van de onderliggende traumatische ervaring kan het zelfs na vele jaren nuttig zijn om therapeutische hulp in te schakelen. Naar mijn gevoel doe je dat niet door erover te praten, maar door de emotie terug te beleven en toe te laten. IEMT?

Meevoelen hielp me om te beslissen het avontuurlijke pad te verlaten en samen verder te gaan. Maar eerst wou ik toch nog even enkele foto’s maken van de rivier en van elkaar.

Het viel me op hoe de rivier door een kleine waterval plots luidruchtig was en verderop heel rustig kabbelde. Vanaf dat moment begonnen we minder te kijken, maar meer te luisteren naar de rivier. En zo werd het stiller en rustiger vanbinnen.

Obstakels die de stroom veranderen

Nooit eerder heb ik me zò met de stroming van water verbonden gevoeld, een rivier leren kennen door ernaar te luisteren. Het geluid blijft niet constant, het verandert. Het volume wordt krachtiger en zwakt af. Het krijgt een hogere toon, dan weer een lagere. De bedding (breed of smal, diep of oppervlakkig), het reliëf van de landschap en de obstakels onderweg doen het lied van de rivier veranderen.

Het wordt echt interessant als je gaat luisteren hoe verschillende obstakels in de rivier de stroming van het water beïnvloeden. En het is ook zo in het leven. De obstakels die je onderweg tegenkomt, zijn telkens stimulansen om naar binnen te luisteren en om je af te vragen of het misschien nodig of nuttig is om van richting te veranderen, met de stroom mee te gaan.